O uso do artigo co posesivo

A regra xeral di que é obrigatoria a presenza do artigo diante do posesivo:

Na miña opinión, cos seus anos, trouxen o teu caderno…

Mais hai algunhas excepcións:

O uso do artigo é opcional nos seguintes casos:

• Nos nomes de parentesco: Miña nai. Nosos irmáns.
• Nos nomes de carácter relixioso, seres únicos ou dignidades: Súa Excelencia. Noso Señor. Nosa Señora do Carme.
• Cando aparece un distributivo. Nalgúns casos, a presenza do artigo pode resultar redundante: Foron pasando cada un con súa entrada.

Non se pode usa-lo artigo nos seguintes casos:

• Nos vocativos e exclamacións: “Meu deus!” “Meu amigo, así che son as cousas!” “Meu pobre, onde irás?” “Eh, meu! Agarda por eles.”
• En certas expresións e frases feitas: Meu dito, meu feito. Miña casiña, meu lar.
• Cando vai precedido por un demostrativo: Este meu can é fino coma un allo. Ese teu seenzo resulta moi expresivo.
• Diante de determinados adverbios e locucións adverbiais: Pasou diante nosa. Caeu enriba súa.
• Coas expresións de meu, de teu, de seu, de noso e de voso.
• Coas formas cadanseu(s) e cadansúa(s).

 

Santo e san

A forma santo emprégase cando van sucedidos por nomes propios masculinos que comezan por vogal (Santo Antón, Santo André), h (Santo Henrique) ou coas formas de altos rangos dentro da relixión (Santo Cristo, Santo Deus) . Unha excepción a isto é o Santo Graal, o cálice usado polo Xesucristo na Última Cea.

A forma santa emprégase sempre na súa forma completa (Santa Uxía, Santa Lucía).

A forma apocopada san úsase diante de nomes propios masculinos que comezan por consoante, bardante coa palabra Cristo (San Fernando, San Martiño).

No portugués, tamén ocorre o mesmo; mais eles utilizan são en vez de san. Velaí témo-lo exemplo da cidade máis poboada do Brasil (São Paulo) e dun dos países membros da Comunidade dos Países de Língua Portuguesa (São Tomé e Príncipe).